හඬන විට හදවත මොර ගසා
මුළු අහස් තලයම ඉකිබිඳී
සිටියද දෙනෝ දාහක් පසු තලය තුල
දැනේ තනි කමක් මට අදඳු පෙර මෙන්

වාලුකා තලයම කම්පා         කරමින්
හිස් අහස් තලයම එකළු        කරමින්
දොරේ ගලා යයි වැහි අඳුර  මෝරමින්
පොලෝ තලයම කම්පිත       කරමින්

මුරගසං වැහි කඩා හැලෙන

මේ මූසල හැන්දෑව
රාත්‍රියට හඬ ගසයි
සළු පිළි උනා දමා
එක් වෙන්න හුන් සමග....

සෑම මිනිසෙකුට තම ජීවිතයේ කියන්නට කතාවක් ඇතිමුත් නැත්තේ හදවතක් ඇති අසන්නන් ය.

( උපුටා ගැනීමක්.... )

          ඔබ මගේ ළඟ නැති උනත්,
          ඔබ මගෙන් ඇතට ගිහිං  

          සෑහෙන කාලයක් ගතවුනත්,
          විශ්වාස කරන්න...
          මට ඔබව මේ මොහොතේත් දැනෙනවා
          

          හරි පුදුමයි නේද?